اشعار

فـوج ملائک بر بـشر، تعـظـیم کردند            شـادی دل را بین هم، تـقـسـیم کـردند

رو بر بهشت و کوثر و تسنـیم کردند            زیبـاتـرین گُل را به گُل تـقـدیم کردند

امشب حـسـین بن عـلـی دردانـه دارد

زیبـاتـرین گُل را دراین گـلخانه دارد

دارد چه جلـوه، جلـوۀ تـوحـید خـلـقت            در روز میـلادش به خود بالـید خلقت

مثل شکـوفه بر رُخـش خـنـدید خلقت            زیـبـاتـرین لـحـظـه‌ها را دیـد خـلـقـت

آیا فـرشـتـه یا که آدم، خـلـق کردند؟!

محـبوب خلّاق دو عـالـم، خلق کردند

وقـت شکـفـتـن سـجـدۀ او دیـدنـی بود            ذکرخـدا از غـنـچـه‌ای بـشـنـیدنی بود

عطرش بهشتی بود و بس بوئیدنی بود            گـل‌بـوسه از رخـسارۀ او چـیدنی بود

وقـتی پـدر دل را به او پـیـوند می‌زد

آهـسـتـه بر روی پـسـر لبـخـند می‌زد

در بندگی، او جان و قلبی حق طلب داشت            در پای محراب دعا سوز و تعب داشت

بر زینت سجده‌گـذاران او لقـب داشت            از نسل زهرا بود و از حیدر نسب داشت

مـحـراب او طـور عــبـادت نـام دارد

او بــا خــدایـش خــاطــری آرام دارد

ایـمـان فـروغی از رخ تـابـان او بود            تـقـوا گُـلـی از گـلـشـن ایـمـان او بود

اخلاص، مثل چشمه‌ای در جان او بود            آزادگی یـک لالـه از بـسـتـان او بـود

دیبـاچـۀ اوصاف او زرّین کـلام است

او مظهـر ایـثـار و ایمان و قـیام است

عشق و امید و معـرفـت، آئینۀ اوست            عـلـم الـهـی از ازل در سـیـنـۀ اوست

ایمان و تـقـوا گـوهـر گـنجـینۀ اوست            شـورآفـریـنی پـیـشـۀ دیـریـنـۀ اوسـت

بـعـد قـیـام کـربـلا شـوری به پـا کرد

با خـطبۀ خود شام را کـرب‌وبلا کرد

کی می‌توان از وصف او در انجمن گفت؟!            باید فرزدق بود و از مدحش سخن گفت

او با همه از کربلا، از سوخـتن گفت            از لاله‌های بی سر و گلگون بدن گفت

تنهـا اشاره بر حـسین آبـاد، کافی‌ست

بس کن «وفایی» در شب میلاد، کافی‌ست

چراغِ دامنِ محرابِ عشق من تا اوست            مرا به سینه نهان و به دیده پیدا اوست

دل شکـسـتـۀ خـود را به دست او دادم            که اوست دلبر من، اختیار من با اوست

به دیده خاک رهش می‌کِشم که می‌دانم            یگـانـه‌ای که بُوَد قـبلـه‌گاه دل‌ها اوست

امید بسـته‌ام امشب به رحـمت عـامـش            که ماه پنجم شعبان ز چهرِ زیبا اوست

امام زهـد و نـمـاز و دعـا که در عـالم            به هر کجا که زند عشق خیمه، مولا اوست

مدینه را ز جـمالـش سـتاره باران کرد            که یـادگـار مـنا و صفا و بطحا اوست

ز آسـمان امـامت دوبـاره کرد طـلـوع            مـهـی کـه آیـنـه‌دار عـلـی اعـلا اوست

ولـیّ چــارم یــزدان کـز آدم و عــالــم            تـمامْ بـنـدۀ فـرمـان‌بَـرند و مولا اوست

فـروغ دیـدۀ عُـبّـاد، حـضـرت سـجــاد            کسی که تـرجـمۀ آیـه‌های تـقـوا اوست

حدیث ماهی و نان‌های خشک و دُرّ و نمک            بُوَد عـجـیب ولیکن بر آن تـوانا اوست

جـمال پنـج تن اَر جویی اندر او بنگـر            حسن، حسین، محمد، علی و زهرا اوست

کسی که زهد از او کسب می‌کند "یحیی"            کسی که ناز لبش می‌کشد مسیحا، اوست

کـسی که یوسفِ صدیّـق را رهایی داد            به یک شهادتِ طفل از کف زلیخا اوست

کسی که کرد عصا را چو مار، وز نظرش            دوباره مار عصا شد به دست موسی اوست

بـه جـز بـه " اشـهـدُ اَن لا الــه الّا الله"            کسی که هیچ نیاورده بر زبان "لا" اوست

کسی که حال نمازش به نیشِ مُهلِک مار            نیافت هیچ تزلزل، نداشت پروا اوست

سفـیرِ عـشق در احـیای انقـلابِ حسین            امامِ خَلـق به فـرمان حق تعـالی اوست

کسی که کشتی در خون نشستۀ دین را            فکـند باز بر امـواجِ سـبـزِ دریا اوست

کسی که پرچم خونْ رنگِ دشتِ "ماریه" را            به دست همت خود داشته است برپا اوست

بگو خلیل که یک جا اگر در آتش رفت            خلیلِ در دلِ آتش فتاده، صد جا اوست

اگر به مـصـلـحـتی بود مـدتـی بـیـمـار            حیات‌بخشِ قلوب و طبیبِ جان‌ها اوست

گل عـشـيرۀ عـشـق و گـلاب عـاشورا            که دل‌نوازترین عـطر لاله‌ها با اوست

گهی به اشک و دعا، گاه با نماز و پیام            نـگــاه‌داری اســرار کـربـلا بـا اوسـت

شنیدى اَر عـظمت‌های صبر زینب را            امـام زیـنب کـبـری، ولـی والا اوسـت

به قـتـلگـاه خـرید اَر چه جان او زینب            به هر بـلـیّه، دل عـمّه را تـسلّا اوست

دلـیـل دفـن، تـنِ بـی‌سـر شـهـیــدان را            کـفـیلِ قـافـله در سایـبـان سرها اوست

مـیان آن هـمه مـردان کـربـلا، مـردی            که ماند و دادِ شهیدان گرفت، تنها اوست

نـثـار کـردن خـون بـا بـرادرانـش بود            خراب کـردن کاخ یـزیـدیـان با اوست

بنای ظلـم و ستم از کـلام او بشکـست            اگر اسـیـر ولـیکـن امـیـر دل‌ها اوست

به رغـم نـرمی آهن به پـنجـۀ "داوود"            کسی که بسته به زنجیر شد سراپا اوست

به دست، سلسله دارد که این رضای خداست            کسی که سلـسله‌جـنبان امر دنـیا اوست

ز خطبه خواندن او کوفه کرد یادِ علی            کیانِ کوفه به حیرت! که این علی یا اوست؟!

هـنـوز از در و دیـوار مـسـجـد اُمَـوی            رسد نـدا که چراغ حـریم طاهـا اوست

به وقت خطبۀ او از اذان خصم چه غم!            که شامیان همه دانـسته‌اند مـولا اوست

مگـو مـوذّن مـسـجـد! اذان بـی‌هـنـگـام            که مفـتخـر به اذان و اقامه تنها اوست

عزا برای شـهـیـدان، مـیـان کاخِ سـتـم            کسی که کرد به شام این حماسه اجرا اوست

اگر یـزیـد بـپـرسـد ز چـوب مـنـبر هم            کند خروش که او بر حق است و حق با اوست

از این زیاده "مؤید" توان مدحش نیست            که طبع ما چو یکی قطره است و دریا اوست

سـلام ما به حـریم مـقـدسـش به بـقـیع!            که در مـدیـنه یکی قـبـلۀ دل ما اوست

شب بقیع به چشم فرشتگان، روز است            در آن حریم که "والشمس" و هم "ضحاها" اوست

سلام ای گنجِ برجا مانده از شاهان ساسانی            تویی باغِ بهشتِ کاخ‌های رو به ویرانی

سفر از خانۀ اجدادی‌ات شد سِیرِ معراجت            سفر از فرش تا عرش، از اهورا تا مسلمانی

اسیرت خوانده‌اند آنان که از نسلِ اسیرانند            به بـندِ بـانی آزادی‌ات دنـیـاست زندانی

تو اهلِ خانۀ اسرارِ عرشی مَحرم سِرّی            غریبه نیستی، همشهـری مِـنّای سلمانی

از این پس رعیتت هستند شاهان، شاه‌بانوها            از این پس شهربانویی و شه‌بانوی سلطانی

تو اُم‌ُّالسَّجده‌ای؛ اُم‌ُّالـدُّعایی؛ مادرِ نوری            فراسـوی زبان، اُم‌ُّالصَّحـیـفـه، اُم‌ِّقـرآنی

تو اُم‌ُّالرّوضه‌ای؛ اُم‌ُّالبُکایی؛ مادرِ ابری            تویی اُم‌ُّالخِـطابه، مادرِ باران و طوفانی

عروسِ خـانـدانِ آبی، امـا تـشنـۀ اشکی            برای آب، از روزِ مبادا روضه می‌خوانی

تو اقیانوسِ اشکِ روضه‌خوانان را عَجَم‌رودی            تو پیـونـدِ شهـیدِ کـربـلا با خاکِ ایرانی

شب نیایش و عرض دعا رسید امشب            شب تـجـلـی نـور خـدا رسـیـد امـشـب

چه عطر و بوی خوشی با صبا رسید امشب            شـمـیم لـطف خدا از کجا رسید امشب

بیا به سوی فلک چشم خویش را واکن

هر آنچه دیـده نـدیـده کـنون تمـاشا کن

بیـا بـبـین که مـهـی بـی‌قـریـنـه می‌آیـد            سـرور جان و دل و نـور سـینه می‌آید

شـمـیـم رحـمـت حق از مـدیـنه می‌آید            اگـر که غـرق گـنـاهی، سـفـیـنه می‌آید

مدینه چون دل سالار عاشقان شاد است

مـدیـنـه شـاهـد نـور امـام سـجـّاد است

بـیا به بـیت ولایت بـبـیـن چه رخ داده            زمین به پاس قـدم بـوسی‌اش شد آماده

بـرای ســیــد ســجّــاد گـشــتــه آمــاده            هـمـین که آمـده دنـیـا به سـجـده افـتاده

چه عّزتی چه شکوهی به مؤمنین آمد

عزیز درگـه حـق، زین الـعـابـدین آمد

وجود اطهر او غرق رحمت و نور است            میان اهل فلک ساجد است و مشهور است

زمین ز سجدۀ نورانی‌اش چنان طور است            خدا ز حضرت او شادمان و مسرور است

هـمـیـشه روی لـب خود تـلاوتی دارد

تـلاوت از لـب آن گـل حـلاوتـی دارد

امـام عـزّت و آزادگی و تـقـوا اوسـت            طـلایـه‌دار هـمه عـابـدان دنـیـا اوسـت

پـیـام آور خــونـیـن کـربـلا تـا اوسـت            شمیم عشق و شرف، عطر کربلا با اوست

شهید زندۀ شور و قـیام کـرب‌وبلاست

امـیـر قـافـلـۀ شـاهـدان عــاشـوراسـت

به کـعـبه مـنـزلت و آبـرو و عزت داد            مقام را ز مقـامات خویش رفـعـت داد

به یک اشاره به زمزم نـشان الفت داد            به بوسه‌ای به حجر زینت و مسّرت داد

اگرچه مـدحـت او را کـسی نکو گوید

سـزاست تا که فـرزدق مـدیح او گوید

مقام حضرت او فوق درک و فهم ماست            پـیـام روشن او مـشـعـل ره فـرداسـت

وجـود او مـتـجـلی ز جـلـوۀ تـقـواست            تجـلیات دعـا از صحـیـفـه‌اش پیداست

دعای ناب ابوحمزه‌اش چه روحانی است

فرازهای دعایش عجیب توفـانی است

صحیفه‌اش که پُر از جلوۀ عنایت اوست            کتاب علم و عمل، مشعل هدایت اوست

چراغ روشن دل‌های ما ولایت اوست            خوشا کسی که «وفایی» پی رضایت اوست

دلا همـیـشه بـیـا پـیـرو مـرامش بـاش

قدم گذار به راهش، سپس غلامش باش

از این سو شهربانو با دلی خرسند می‌آید            از آن‌سو زینب کبری‌ست با اسپند می‌آید

حسین آغوش وا کرده؛ حسن تبریک می‌گوید            به استـقـبـال او عـباس با لبـخـنـد می‌آید

لب افلاک خندان شد؛ مدینه نورباران شد            که دارد عابدی بی‌مثل و بی‌مانند می‌آید

دل سجاده‌ها بیش از همه شاد است این شب‌ها            امامی که به او سـجـاد می‌گـویـند می‌آید

به عشق حیدر کرار او را هم علی نامید            چقدر این اسم روح افزا به این فرزند می‌آید

عرب را با عجم عهدی‌ست امشب تا خود محشر            به این وصلت بگو محکم‌ترین پیوند می‌آید

ز درگاهش کسی با دستِ خالی رد نخواهد شد            خوشا آنکه به این درگاه حاجتمند می‌آید

گدا خوب است کارش را به دست خلق نسپارد            اگر دست گدایی سمت زین العابدین دارد

ناگـهـان بـانگِ هَـل اَتیٰ پیـچـید            در دل صـورهـا، صدا پـیـچـید

صـوت شـیـریـن ربَّـنـا پـیـچـیـد            عــطـر سـجــادۀ خــدا پـیـچــیـد

مُـرشـد اهـل دین! سـلامٌ علیک

سَیِّـدُ الـسّـاجـدین! سـلامٌ عـلیک

نغـمـۀ چَـنگ و ضَربِ دف آمد            مــوســمِ شــادی و شـعــف آمـد

مِــی عُــشّــاق از نــجــف آمــد            دادِ کـعــبـه از آن طــرف آمـد:

گــوش‌هــا! بـشـنـویـد فــریــادم

عـاشـقِ ســیـنـه‌چـاکِ ســجــادم

مـاه، نِـعـمَ الْـبَـدَل* گرفت تو را            حُسن، ضربُ المثل گرفت تو را

شعر، بیتُ الغـزل گرفت تو را            تا پـدرجـان بـغـل گـرفت تو را

شـبِ مــیــلاد، کــربــلا رفـتـی

بـیـن آغـوشِ عـشـقِ مـا رفـتـی

مــا ذبـــیــحِ نــگـــاهِ دلــداریــم            بــخــدا ســـرســپــردۀ یـــاریــم

دار بــر دوش، مـثـلِ تَــمّـاریـم            با عـلـی‌هـا چـه عـالـمـی داریـم

شَـرَفُ الـشَّـمـس مَشـرِقِـیـنی تو

دومــیــن حـیـدر حــسـیـنـی تـو

عـشـق تـزریق کـرده در جانت            تـا پــدر کـرده بـو‌ســه‌بــارانـت

عـمّه می‌گـفـت: ای به قـربـانت            به عـمـویت کـشـیـده چـشمـانت

چشمه‌ای، رو به جو نخواهی زد

با ابـالـفـضـل، مـو نخـواهی زد

فـرشِ پشتِ درِ تو از پرِ ماست            بــامِ تـو لانـۀ کــبـوتــرِ مـاسـت

خـانـه‌ات سـرپـنـاهِ آخـرِ مـاست            مـادرت آبـرویِ کـشـورِ ماست

با تـو مـا نـیـز جـزءِ این ایـلـیـم

عـجـمـی زاده‌ایــم، فـامـیــلــیــم

هر که در کویِ وحدتِ تو دوید            از همه غـیر رَبِّ خـویش بُـرید

بـال هـرکه عـروج را فـهـمـیـد            از صحیفه به صحن عرش رسید

مَـلَـک وحـی اگـر جـلـیـل شـده

بــا دعــایِ تـو جــبـرئـیـل شـده

قَطـرۀ نُطقِ تو خودش دریاست            واژه‌هایت عجـیب، بی‌هـمتاست

مــنـبـرت بـانـیِ تـحـول‌هـاسـت            خطبه‌ات مُهرِ ثبتِ عاشوراست

از تــو داریــم نــوحــه و دم را

از تــو داریــم ایـن مُــــحرم را

غـمِ من را حـضور تو کـم کرد            عـشـق را بین سـیـنـه‌ام دم کرد

گـنـبـدت را دلـم مُـجَــسَّـم کـرد            حَـرَمت را درست خـواهم کرد

در بـقـیـعـت به پا کـنم، عَـلَـنی!

اوّلــیــن چــایــخــانـۀ حَـسَــنـی

کـاشی‌اش پُـر لَـعاب خواهد شد            دلِ زُوّار آب خــــواهـــد شــــد

آبِ حـوضش شراب خواهد شد            صحـن‌ها، انـقـلاب خـواهـد شد

کـنج هر صحـن، انجـمن داری

تا خودِ صبـح، سـیـنه‌ زن داری

در حرم عطر ناب خواهم ریخت            مثل مشهد، گلاب خواهم ریخت

مشک بر دوش، آب خواهم ریخت            یـادِ طفـلِ ربـاب خـواهم ریخت

سهم جسمِ ضریح تو، تب نیست

بی‌حـیا دور عـمه زیـنب نیست

بـا عــشـق بـی‌نـهـایـت و آمــاده آمـده            بـنـیـانـگـذار مـسـجـد و سـجـاده آمـده

ذریــة الــرســول؛ امـیــد جـهــانـیــان            مـثـل عــلـی بـدون ریــا، ســاده آمـده

شــد مــایــه تـبــســم و آرامــش پــدر            مـحـض حـسـیـن دلـبـر و دلـداده آمده

نـور چـهـارم آمـد و زیـن الـعـبـاد شد            اصــلا بـــرای راه خــدا جــاده آمــده

هر سطر از صحیفه او رمز بندگی‌ست            حـبـل الـمـتـیـن حـق بُـوَد؛ آزاده آمـده

لطفش زبانزد است و نزد دست رد! بیا            آنکس که دل به حـاجت من داده آمده

پُر کرد از آنچه خوبترینِ دو عالم است            در بــاز کــرد و دیــد گــدازاده آمــده

رو زد هر آنکه بر کرمش سربلند شد            سـائـل عـزیـز شـد اگـر افـتـاده آمـده!

از جنان امروز میکائیل عود آورده‌است            سجده‌هایش عاشقان را در سجود آورده‌است

چشم‌هایش عشق را بر قلب‌ها تزریق کرد            چشم‌هایی که خدا را به شهود آورده‌است

جان ما را در جهان جام شرابش پاک کرد            هر پلیدی را در عالم انقلابش پاک کرد

روسیـاهی مرا آب طهـورا هم نـشـست            لیکن او با پرتویی از آفـتابش پاک کرد

بارگاهش را خدا در عرش اعلا زد رقم            تا که در شـأن مـقـام او، بنا گردد حـرم

چهرۀ او را تَواریخ عرب تحریف کرد            تا به زیبایی شود یوسف در عـالم متهم

عاشقان را مست، با چایِ ابو سجاد کرد            هر اسیری را نگاهش در جهان آزاد کرد

کوری چشم حسودان نام او هم شد علی            روز میـلادش دِلِ شیر خدا را شاد کرد

زیـنـتی بر عـابدان او را خـداوند آفرید            بی‌بها بودیم و او از لطف ما را هم خرید

جلوۀ پروردگاری خدا، در چشم اوست            هیف شد هر دیده‌ای این نور زیبا را ندید

نـزد کـریـمـانِ دو عـالـم خـوشه‌چـینم            پـای بـسـاط اهـل بـیـت از راغـبـیـنـم

بر پنجم شعبان گره خورده‌است دیـنم            مدیـون خـیـر و لطف زین الـعـابـدینم

از بـرکـتـش شد خانۀ مـولایـمان شاد

آمـــد عــلــیِ دوم اربــاب، ســـجـــاد

آمد به ما آمـوخـت طـرز بـنـدگـی را            پـای مـنـاجـات و دعـا، پـایـنـدگـی را

آورد با خـود راه و رسـم زنـدگی را            آموخـت با رفـتار خود بخـشـندگی را

ایثار و بخشش در وجودش منجلی بود

کیسه به دوش نیمه شب، مثل علی بود

گَـرد فــرامـوشـی ازیـن آئـیـن زدوده            دین را دوبـاره بـا دعـا احـیـا نـمـوده

ابواب رحـمت را سوی مردم گشوده            در هر مناجـاتش، گریز روضه بوده

با سجده‌هایش خلق را دلگرم می‌کرد

سنگ دل هر غـافـلی را نرم می‌کرد

تـابـید نـورش، بـازتـابش شد صحیفه            خـیـر کـثـیـرِ آفـتـابـش شد صـحـیـفـه

پیـغـمـبری کرد و کتابش شد صحیفه            ارکـان ناب انـقـلابـش شد صـحـیـفـه

دل‌های ما را با منـاجـاتـش تکان داد

راه خـدا را بـا ابـوحـمـزه نـشـان داد

از سجده‌هایش روح ایمان، جان گرفته            با گریه‌هایش دین، سر و سامان گرفته

از یک دعای نوکـرش، باران گرفته            بـا مــادر او آبـــرو ایــران گــرفــتـه

لطـفی نـدارد روزی‌ام بی شـهـربـانو

دسـت من و احـسانِ بی‌بی شهـربـانو

کار جهادی کرد و دین را تقویت کرد            خیلی غلام، آقا خـرید و تـربـیت کرد

نسبت به داغ کـربـلا با معـرفت کرد            با روضه هر جامانده را خوش عاقبت کرد

خیره به ظرف آب می‌شد، تشنه می‌ماند

از کام بابایش همیشه روضه می‌خواند

با روضه‌اش تا سال‌های سال، می‌سوخت            یاد لباس خـونی و پامـال، می‌سوخت

یاد تن بی‌سر، ته گـودال، می‌سوخت            یک عمر یاد غارت اطفال، می‌سوخت

با گـریه‌اش تـبـلـیغ کرد و کـم نیاورد

با گریه‌اش ما نوکران را گریه کن کرد

مثل گل‌ها واشدی، عطر جنان آورده‌ای           شـادی و لبخـنـد بهـر بـاغـبـان آورده‌ای

خطی نوری تا زمین از آسمان آورده‌ای           نور ایمان، کهکشان در کهکشان آورده‌ای

آمدی تا جلـوۀ دیگـر ببـخـشی خـاک را

مات نور خویش گردانی همه افلاک را

تا رسیـدی شـادی مـولای ما تکـرار شد           شهر پیـغمبر ز نورت مطلع الانوار شد

رفت و آمـد در مـسیـر آسمان بسیار شد           عرشیان را لحظه‌های دلخوش دیدار شد

قـدسیـانی که تو را وقت زیارت دیده‌اند

چشمه‌سار کوثر و غرق طهارت دیده‌اند

از تبار نور بـودی نور باران شـد زمین           عطر تو پیچید و بهتر از بهاران شد زمین

با صدای تو پُر از شور هزاران شد زمین           با تو محراب دل سجده گزاران شد زمین

چون خـدا از عـالـم بالا نگـاهت می‌کند

فخر بر حال نماز و اشک وآهت می‌کند

آمـدی تـا عـابـدان را زیـنـتـی پیـدا شود           ساجـدان را در عبادت عـزّتی پیدا شود

عاشقان را شور عشق و طاعتی پیدا شود           بنـدگی را جلـوگـاه و رفـعـتی پـیدا شود

آسـمـان‌هـا را نــوای ربـنّـایـت پُـر کـنـد

عطر اخلاص و مناجات و دعایت پُر کند

بندگی در نغـمه‌های یا ربت معنا گرفت           از مناجات و دعای هرشبت معنا گرفت

زندگی در سایه سار مکـتبت معنا گرفت           دین شناسی از مرام و مطلبت معنا گرفت

تا خدا با یک دعای خویش راهی کن مرا

چون ابوحمزه بیا امشب "الهی" کن مرا

در زمـیـنی که خدا گنجـیـنۀ اسرار کرد           حکمت یزدان حکیمانه تو را بیمار کرد

با قـیام گـریـه‌هـایت حـفـظ آن آثـار کرد           خطبۀ ویرانگر تو دشمنان را خوار کرد

سیـنـه‌ات هـر چند بین آتش غم تفـته بود

گر نبودی کـربلا از یـاد مردم رفته بود

بعد چـندین قـرن از شور و قـیام کـربلا           گُل کـند هر روز از اشک تو نام کربلا

جـاودان مـانـده به لـوح دل پـیـام کـربلا           گـشـته دل‌ها مُـحـرم بیت الحـرام کـربلا

کـربـلا گـفـتـم هـوایی شد دلـم بـار دگـر

چون هـمیـشه کـربـلایی شد دلم باردگر

سوی گـلـزار شما دل را هـوایی می‌کنم           بر غـبـار درگـه تو جـبهـه‌سـایی می‌کـنم

کی از این در لحظه‌ای فکر جدایی می‌کنم           من ز درگـاه شـما تـنـهـا گـدایی می‌کـنم

چون «وفایی» با توّلای تو غرق نعمتم

تـا قـیـامـت سـائـل این آسـتـان رحـمـتـم

مژده کز آفاق روشن، گل به دست آمد بهار            برگ برگ سبزه را شیرازه بست آمد بهار

دید دریا تشنه، صحرا عاشق است آمد بهار            جام بر کف، خنده بر لب، می‌پرست آمد بهار

در مسیرش مخمل سبز چمن گسترده‌اند

حلّه رنـگـینِ یـاس و یـاسـمن گسترده‌اند

بـاغ باید در قـدومـش عـنـبر‌ افشانی کند            هُدهُد شهـر سـبا، بال و پـرافـشـانی کند

ماه بَـذر نـقـره پـاشد، گـوهرافـشانی کند            آفـتـاب از مشـرق گـیـتی زرافشانی کند

تا ببـیـنـد آسـمـان اوج و فـرود عشق را

تا بخوانند اختران با هم سرود عشق را

انتـظـار عـاشـقان فجر امید دیگری‌ست            روشنی‌بخش جهان صبح سپید دیگری‌ست

در بـهـار آرزو عـید سعـیـد دیگری‌ست            زاد‌روز سـیّـد سجـاد عـیـد دیـگـری‌ست

عـید تـقـوا و عـدالـت، عید آزادی رسید

جشن ایثار و شهامت، موسم شادی رسید

کیست این مولا که شد صدق از صفایش جلوه‌گر            عشق از او پیدا شد و مهر از وفایش جلوه‌گر

حُسن یوسف از جمال دلربایش جلوه‌گر            مطلع‌الـفجـر اجابت از دعایش جلـوه‌گر

لیـلـة‌الـقـدر امـامـت، نـاز‌پـرورد حـسین

از دو عـالم آشنا‌تر با غـم و درد حـسین

آن که آئـین وفـا را جلـوه بخشید و جـلا            شـاهـد بـزم و شـهـادت، یـادگـار کـربلا

روح ایـمـان و عـبـادت، اسـوۀ اهل ولا            خطبه‌خوان بی‌نظیر و؛ خسته از شام بلا

راهـبان کـعـبۀ آزادی و عـشـق و جهـاد

پاسـدار مکـتب تـوحـیـد و عـدل و اتحاد

دفـتـر آزادگی با سـعـی او شـیـرازه شد            از گلاب اشک او گـلزار ایمان تازه شد

عشق عالم‌گیر شد، عرفان بلندآوازه شد            آسمان در حیرت از آن صبر بی‌اندازه شد

چون دم پاک مسیـحا خـطبه‌های شام او

زخمه بر تار عواطف زد صلای عام او

گرچه عمری حسرت ایام را در دل نهفت            گرچه در گلزار احساسش گل ماتم شکفت

دشـمن از انـدیـشۀ بـیـدار‌باش او نخـفت            از قیام روز عاشورا سخن بی‌پرده گفت

لاله‌های دشت خون را باغبانی کرد و رفت

نهضت سرخ شقایق را جهانی کرد و رفت

ای مدینه! ای که اعجاز لبش را دیده‌ای            ای‌که در هجرانِ گل، تاب و تبش را دیده‌ای

گریۀ صبح و منـاجـات شبش را دیده‌ای            صبر طاقت‌سوز و سعی زینبش را دیده‌ای

موج‌زن دریای خون را دیده‌ای تا کربلا

در رکابش یک چمن گل چیده‌ای تا کربلا

ای مدینه! ما که از آن روضه دور افتاده‌ایم            چون پرستو در بهار، از شوق و شور افتاده‌ایم

خانه بر دوشیم و از فیض حضور افتاده‌ایم            ما مگر از چشم آن دریای نور افتاده‌ایم

ای مدینه! ارغوانی رنگ شد دل‌های ما

سینه‌ها آتش گرفت و تنگ شد دل‌های ما

ای مدینه! باز در کوی تو منزل می‌کنیم            باز از دریای حسرت رو به ساحل می‌کنیم

پشت دیوار بقـیعت خاک را گِل می‌کنیم            نور زهـرا را چراغ روشنِ دل می‌کنیم

ای مدینه! ای که بوسیدی رکاب جبرئیل

باز کن بر روی این پروانه «باب جبرئیل»

ای مدینه! ما که با گـل‌ها تـبـسم ‌می‌کنیم            در خیال خود تو را هر شب تجسم می‌کنیم

گر بخوانی در حضورت دست و پا گم می‌کنیم            با نـسـیم صبحـدم، گـاهی تـرنّـم می‌کنیم

جـلـوۀ جـنّت به چشم خاکـیان دارد بقیع

یا صفـای خـلـوت افـلاکـیـان دارد بقـیع

چشمان منتظر خورشید، با خنده‌های تو می‌خندد           آه ای تبسم روحانی، هستی به پای تو می‌خندد

با واژه‌های گل و لبخند، دارد لب پدرت پیوند           باران بوسه که می‌گیرد، بابا برای تو می‌خندد

بانوی شهر خدا حالا، در بر گرفته مسیحش را           دستان منتظر باران، با ربنای تو می‌خندد

می‌آیی از گل و فروردین، از نص واقعه‌ای شیرین           آری صحیفۀ هفت اقلیم، با هر دعای تو می‌خندد

ای پیر وصل مناجاتی، ای آنکه قبلۀ حاجاتی           در هر فراز مناجاتت، گویی خدای تو می‌خندد

ای روح سجده! دل محراب، در حسرت قدمت بی‌تاب           آری نسیم اجابت در، زلف رهای تو می‌خندد

هرچند اهل زمین بودم، هرچند خاک‌نشین بودم           هربار گریه شدم دیدم، دست عطای تو می‌خندد

یکبار دیگر از این کوچه، مثل نسیم گذر کردی           در صحن سینۀ مشتاقم، عطر عبای تو می‌خندد

این شعر هجرت من بوده، از مروه‌ای نفس آلوده           در چشم‌های زلال بيت، دارد صفای تو می‌خندد

شهرِ پیغمبر پُر از شادی شده با جلوه‌ات            فصل فصلِ عشق و آزادی شده با جلوه‌ات
کیستی ای چارمین خورشیدِ نور و معرفت            شیعیان را شکر امدادی شده با جلوه‌ات

با ظهورت قلبِ اربابم حسین موّآج شد

غـصّه و اندوهِ مـولای زمان تاراج شد
دیدگانِ شهربانو روشن از دیدارِ توست            قبلۀ زینب از این پس دیدنِ رخسارِ توست
شادمان‌تر نیست از عباس و از اُمّ البنین            مات و مبهوتت قمر شد این هم از اسرارِ توست
ای عـلـیِّ دوّمِ اربـاب زیـن الـعـابــدیـن
در تو مـی‌یـابـم تـجـلّیِ امـیـرالمـؤمـنین
آمدی تا که مناجاتی کنی با سوز و حال            بندگی کردن به ما آموختی بی‌قیل و قال
در شبِ میلادِ دعوت کن به شهرِ مصطفی            شوقِ دیدارِ تو دارم شوقِ دیدارِ وصال
باز لبریزم پُر از شورم پُر از دیوانگی
پای گـفتارِ تو پر گیرم سوی فـرزانگی
ای امامِ چارمین ای بهترین روحی فداک            نامِ تو باشد خدایی دلنشین روحی فداک
زینتِ سـجـاده‌هـایی؛ تا ابـد یـکـدانـه‌ای            پس دعایم کن امامِ ساجدین روحی فداک
ای صحـیـفه یادگـارِ نالـه‌هایت یا کـریم
می‌رسد بر گوشِ من بازم صدایت یا کریم
در شبِ مـیـلادت آقا خـستـه‌ام دلواپـسم            دست بر دامن بگیر آخر گدایی بی‌کسم
آرزو دارم کـنـارِ مـرقـدت بـاشـم شـبی            مـطمئـنم با عنایـاتت به مطلب می‌رسم
ای گـلِ ارباب دارم از شـمـا این التجـا

بی‌برو و برگرد راهی‌ام به سمت کربلا

سرچشمۀ فیض کردگار آمده است            در هودجی از قدر و وقار آمده است
وقتی که شکـفت غنچۀ باغ حسین            گـفـتند به گلها که بهـار آمده است

*****************

ای سیـد سـجـاد و حـسینی جلوات            با آمـدنت روح دگـر یافت صلات
امـروز فـرشتـگـان به پاس قدمت            پیـوسته فـرسـتـند سـلام وصلوات
***************
از عرش برین روح الامین می‌آید            با خـیـل مـلک سوی زمین می‌آید
گـفـتم صلـوات می‌فـرستـنـد چرا؟            گـفـتـنـد که زین الـعـابـدین می‌آیـد

وقتی که شب یلداتر از گیسوی یار است            روی زمین زیباتر از صبح بهار است
در خیمۀ دل شور و شادی پرده‌دار است            ای جان مهیا شو که هنگـام نثار است

عود و گلاب آرید و شیـرینی و اسپـند
زیباست در این جشن میلاد اشک و لبخند
از آسـمـان پُـل بـسـتـه با گـل تا مدیـنه            نـورٌ عـلی نـور است سـر تـا پا مدیـنه
در حـیـرتم عـرش است اینجا یا مدینه            بسـته بهـشـت عـهـد اُخُـوّت با مـدیـنـه
کوی بـنی هـاشم تـماشایی است امشب
در لحظه‌های ناب و رؤیایی است امشب
امشب مدیـنه چون بهشت آرزوهاست            در دامن سبـز نجـابت گل شکـوفـاست
سـجـاده و مـحـراب سـرشار تمـناست            مـیـلاد ذکـر و الـتـجـا مـیـلاد تقـواست
خلق عـلی؛ خـوی محـمد در وجـودش
عـطـر نـمـاز فـاطـمـه دارد سـجـودش
از نسل ایـثـار و وفـا ایـل یـقـیـن است            در شور و مستی قلب او عاشق‌ترین است
غـرق نـیـازش آسمان‌ها و زمین است            او سـیـد سـجـاد، زین الـعـابـدیـن است
در هر نگاهش صد صحیفه راز دارد
دست دعـایـش مصـحـف اعجـاز دارد
حُـسـن خـتـام کـربـلا در خطبۀ اوست            شـور قـیـام کـربـلا در خـطـبـۀ اوست
مـتـن پـیـام کـربـلا در خـطـبـۀ اوست            یعـنی تـمـام کـربـلا در خـطـبۀ اوست
بـر مــنـبـر ارشـاد در شـام بـلا رفـت
بــنــیــاد اسـتـبــداد بـر بـاد فــنـا رفت
دنـیـا نــدیــده در دل آرایـی نـظـیـرش            افتاد صد یوسف پـریشان در مسیـرش
لطف و سخاوت خاکبوس است و فقیرش            مردی که در غربت اسارت شد اسیرش
مـهـر ولایت آفـتــاب مـشـرقـیـن است
باغ بـهـار شـهـربـانـو و حـسـین است

این کمترین از ذرّه را شکـرت نیاید            وز عهدۀ شکر تو کی چون من بر آید
اصلا همینکه می‌تـوان ذکر تو گویم            شکـر همین نعـمت کجـا از من بیاید

ای اسـم تـو تـسـبــیـح کـل مـاسـوالله            والله نـامت، عـقـده از دل می‌گـشایـد
قدرت بدست توست، هم فقر و غنا نیز            عزت به هر کس که تو می‌خواهی می‌آید
تو خـواستی، بیـمار باشم یا سـلامت            امر تو مـرگ و زنـدگی را می‌نماید
این حرف‌های ناب را از خود ندارم
از نـور چـشمان حسین، سجـاد دارم
سـجـاد ما را با منـاجـات آشـنـا کـرد            او بـود از اول که ما را با خـدا کرد
ما هـیـچ‌گه از مـعـرفـت آگه نـبـودیم            انفـاس زین العـابدین ما را دعا کرد
کی با خـبر بودیم از شب زنده‌داری            ما را علی بن الحسين اهل صفا کرد
کی بی سحر از زندگی لذت برد دل            دل را به عـشق بندگی او مبـتلا کرد
دلمردگان را بردگی نفس، حتمی است            خوش باد آنکه خویش را در حق فنا کرد
مـمـنـون مـولانـا امـام الـعـابـدیـنــیـم
ما عبد تعـلـیـمات زین الصـالحـیـنـیم
هر کس که در بند خدای عالمين است            خود عبد دربار علی بن حسین است
آزاده هـستـیم و ز حـق آزاد، هـرگز            آزادگی فـرهنگ والای حـسین است
دانی علی بن حسین بن عـلی کیست            آنکه حسین بن علی را نور عین است
مــیــلاد او ســرمــایــۀ آل مــحــمــد            رخسار او نـور تمام مشـرقـین است
دیـده گـشـود و روی ثــارالله را دیـد            ما را نماز دل سوی ذوقِـبلتـین است
کعبه شعـف از شوق این دیدار دارد
یعـنی خـدا را شکـر، مـولا یار دارد
یـار آمده بـهـر حسـین و خـیمه‌هایش            هر چـند بیـمـار آمـده در کـربـلایش
یاری که بـار کـربـلا بر دوش گـیرد            با گردن مجروح و زخم دست و پایش
او انـقـلاب اشـک را ایـجــاد کــرده            با گریه و شب زنده داری و دعـایش
با یـاری زیـنب، نـگـهـدار حـرم شـد            گه با اسارت، گه به سوز خطبه‌هایش
حرفش پیام خون، کلامش معجز وحی            دشمن نگون شد از چنین نطق رسایش
رفتار او، الگـو برای شیـعـیان است
او برترین رهبر برای رهروان است
روح صـحـیـفه مـرد دیـن می‌آفـریند            از اهل ایـمـان، عـابـدين می‌آفـریـنـد
تنهـا دعـاهای صحـیفه آه شب نیست            از آه شب، صبـحی امـین می‌آفـریند
مـردان پــولادیـن، زنــان انـقــلابـی            بـهـر دفـاع از مـؤمـنـین می‌آفـریـنـد
با درس دیـنداری، ز خیل نوکـرانش            لـشكـر علـيه مـشـرکـیـن می‌آفـریـنـد
با رزق شب هنگام و کردار جهادی            ره تـوشه بر مستضعـفـین می‌آفـریند
مــردان بـسـیـارنـد یــاران قـیــامـش
قومی چنان قـاسـم سلـیـمانی غلامش
او شـاهـراه بـنـدگـی را حـفـظ کـرده            روحـیـۀ رزمـنـدگـی را حـفـظ کرده
در اوج سختی و بلا و درد و محنت            با عشق، سبک زندگی را حفظ کرده
در زیر زنجـیر اسـارت، استـقـامت!            در امر دین، پاینـدگی را حفـظ کرده
در ظلمت زنـدان و در ویـرانۀ شـام            آن ماه دین، تابـنـدگی را حفـظ کرده
تنها برایش، گریه کردن کار ما نیست            در فـعـل ما زیبـندگی را حفـظ کرده
ما درس فـریاد و قـیام از او گرفـتیم
این انـتظار و انـتـقام از او گـرفـتـیم

آمـد از راه، امـامِ دگـری مـثـلِ عـلـی           سر زد از خاک دوباره شجری مثلِ علی

خانۀ حضرت ارباب شده رشگِ جنان           نـور بارید ز رویِ قـمـری مثـلِ عـلی

در مدیـنه‌ست ولی کعبه طوافش بکند           پُر شده گوشِ جهان از خبری مثلِ علی

وارثِ چـارمِ پـیـغـمـبـرِ اسـلام رسـیـد

نایبِ شـیـر خـدا بود سـرانـجـام رسیـد

آبـرو یافت دوبـاره گل گـلـزارِ حسین           رونق آمد به سـراپـردۀ بـازارِ حـسین

بانویِ مُلکِ عجم، مادرِ با نام و نشان           شده دلـبـاخـته و حافـظِ اسـرارِ حسین

زینتِ سـجـده و سجّـاده رسيده ز افـق           تا شود آیـنه دارِ گـل رخـسارِ حـسـین

سر زد از خانۀ اربابِ وفا؛ نـورِ جلی

آمده چونکه علی‌ابن الحسین ابن علی

آمده آنکه چنان شیرخدا بت شکن است           مرد جنگی‌ست و آمادۀ هر تن به تن است

خطبه‌ای خوانَد و او فاتحِ شامات شود           بسکه مانند علی صاحبِ نطق و سخن است

عَـلـَم کـربـبـلا بـا نَـفـَـسش بـاقی مانـد           غیرت اللّه زمانه‌ست عمویش حسن است

از حسن یاد گرفته که شود باز صبور

این علی ابن الحسین‌ست پُر از شورِ نشور

آمـده آنکه به هـر شیـعـه مـصّلا بدهد           سیـنه چاکـانِ حـسین را تبِ بالا بدهـد

آمده تا شـود اسطـورۀ هر گـریه کُـنی           پایِ پـروندۀ هر سیـنه‌زن امـضا بدهد

آمـده عــزّت اســلام شـود یــوم الابـد           تا که بر سجده کـنان معـنیِ والا بدهد

عـاشـقی را به گـمانم گُهـرِ ناب رسید

وارثِ واقـعیِ حـضرت اربـاب رسید

از شعف امروز گیتی رشگ فردوس برین است            پنجم شعبان و میـلاد امام چارمین است

از پـدر شهـزادۀ والا ز مـادر شاهـزاده            مصطفی فخر دو عالم را چهارم جانشین است

باب وی شاهنشه کونین و ماه مشرقین است            شهربانو مادرش شهزادۀ ایران زمین است

نام زیبایش علیّ ابن حسین ابن علی بود            کو مُلقّب از حق یکتا بزین العابدین است

کی تواند ذرّه گوید مدح خورشید جهان را            من یکی از ذرّه کمتر او خور افلاک دین است

شرق انـوار الـهـی آسـمـان هـشت نـیّـر            مخزن علم لدّنی دُرج دُرهای ثمین است

ممکن است اما صفات واجبی از وی هویدا            مظهر ذات و صفات خالق جان آفرین است

محـرم اسـرار یـزدان عـالم آیـات قـرآن            حجّت خلّاق رحمان اصل قرآن مبین است

می‌ ندانم چیست حکمت خسروی با این جلالت            دست بسته دلشکسته دستگیر قوم کین است

مطلع انـوار لامع بـسته اندر غـل جامع            ای عجب جوید معینی آنکه عالم را معین است

خارجی خوانند نامش مسلمین بی‌حقیقت            آنکه جدّ امجدش اسلام را رکن رکین است

دید در کوفه جفای کوفیان از حد گذشته            و ز ستم های فراوان، عمه‌هایش دل غمین است

گفت کای قوم دغل ما میهمانیم اندرین شهر            حرمت مهمان مگر در کیشتان آخر چنین است

مصطفی اجر رسالت حُبّ قربی کرده تعیین            معنی حُبّ و مودّت امت بی‌شرم این است؟

شعر«سعدی زمان» را بنگرد با چشم تحسین            آنکه در این فن دارا خود ادیب نکته بین است

بشارت باد بر یاران که عالم خُلد رضوان شد            بِهین میلاد فخرالساجدین آن شاه شاهان شد

عیان شد پنجم شعبان ز الطاف خداوندی            به برج معرفت ماهی تجلّا کرد و تابان شد

پدر سلطان دین و مادرش هم دختر شَه بود            مبارک مقدمش فخر حجاز و ملک ایران شد

زبانم قاصر از مدحش چسان گویم حسین اورا            در آغوشش کشید و از لبش بوسید وخندان شد

علی نام و لقب سجاد و زین العابدین شهرت            هویدا آفتاب و معدلت در ماه شعبان شد

همی دانم صفات لم یزل از وی هویدا گشت            زبان بگشود و درگهواره یزدان را ثنا خوان شد

همان زین العبادی که زدند او را غل و زنجیر            همان آزادمرد آخر اسیر قوم عدوان شد

برفت از کربلا بر کوفه و از کوفه بر شامات            چرا عالم نشد ویران چو جایش کنج ویران شد

بگِرد شمع رخسارش بگَرد ای«شاجری»هردم            پرِ پروانهٔ دل سوخت اندر جمع و بی‌جان شد

پنجم شعـبان رقـم زد روزِ بی‌مانـند را            بر لبِ صاحب زمان زیباترین لبخند را

بارشِ باران خـبر آورده این پیـوند را            لحـظۀ شـیـرینِ مـیلادِ پـدر فـرزنـد را

عشقِ سجّاده نشین بود و چه نورانی جبین

خواند او را حضرت حق؛ أَنْتَ زَيْنُ الْعَابِدِينَ

در قنوتش آیه‌ایه شوقِ استغـفار داشت            در دل محراب با عرشِ خدا دیدار داشت

اینچنین در هر زمان آرامشِ بسیار داشت            در عبادت؛ خطِ مشی و سیره و معیار داشت

از نگاهش شرحی از نهج البلاغه جاری است

شک ندارم که صحیفه شیوۀ دینداری است

ذکر خیرش هست تا روز قیامت ذکرِ لب            ربّناهایش حلاوت داشت با طعمِ رطب

چرخشِ تسبیح او حولِ مدارِ روز و شب            شد علی‌بن الحسین و عشقِ با اصل و نسب

هم رگ و هم ریشه‌ایم و شد برایمان عزیز

هست ایرانی نسب از سمتِ مادر؛ گل بریز!

دستِ حق ویرانگرِ ظلم و ستم آورده بود            نور مطلق! آفتابِ خوش قدم آورده بود

در طوافِ روی او خورشید، کم آورده بود            محض سائل‌ها فقط لطف و کرم آورده بود

داد با روشنگریِ خود به ظلمت خاتمه

بود مـولـودِ چـهـارم از تـبـارِ فـاطـمـه